лубко́вы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. лубко́вы лубко́вая лубко́вае лубко́выя
Р. лубко́вага лубко́вай
лубко́вае		 лубко́вага лубко́вых
Д. лубко́ваму лубко́вай лубко́ваму лубко́вым
В. лубко́вы (неадуш.)
лубко́вага (адуш.)		 лубко́вую лубко́вае лубко́выя (неадуш.)
лубко́вых (адуш.)
Т. лубко́вым лубко́вай
лубко́ваю		 лубко́вым лубко́вымі
М. лубко́вым лубко́вай лубко́вым лубко́вых

Крыніцы: piskunou2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

лубо́к, -бка́, мн. -бкі́, -бко́ў, м.

1. Тое, што і луб (у 2 знач.).

2. Ручны кораб з лубу.

Ісці па ягады з лубкамі.

3. Тонкія дошчачкі, якія накладаюцца на месцы касцявога пералому.

Нага ў лубках.

4. Ліпавая дошка, на якой гравіравалася карціна для друкавання, а таксама карціна такога вырабу, якая вызначалася прымітыўнасцю або даступнасцю вобразаў.

Рускі л.

|| прым. лубко́вы, -ая, -ае і лу́бачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Малёк 1 ’назва моладзі рыб’ (Сцяшк., ТСБМ), укр. мальо́к, рус. малёк. Відавочна, з рус. мовы як навуковы тэрмін. Да малы́ (гл.). Утворана пры дапамозе суфікса ‑ьkъ.

Малёк 2 ’лубок, лубковае мастацтва’, мальковы ’лубковы’ (паўн.-зах., КЭС) — няўдалы наватвор ад маляваць з суфіксам ‑ок (як лубок).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)