Ле́сіна
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
Ле́сіна |
| Р. |
Ле́сіна |
| Д. |
Ле́сіну |
| В. |
Ле́сіна |
| Т. |
Ле́сінам |
| М. |
Ле́сіне |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Лясі́на, лесі́на, лесі́на ’адно дрэва на корані’, ’сухое дрэва’, ’ссечаныя дрэвы як лесаматэрыял’, ’бервяно’ (ТСБМ, Гарэц., Др.-Падб., Бяльк., Касп., Ян., Юрч. Вытв.; рас., Шатал.; пух., Сл. ПЗБ; ТС). Да лес (гл.). Аб суфіксе ‑іна гл. Сцяцко, Афікс. наз., 155–156.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)