Лесніко́ва

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. Лесніко́ва
Р. Лесніко́ва
Д. Лесніко́ву
В. Лесніко́ва
Т. Лесніко́вам
М. Лесніко́ве

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

лесніко́ў

прыметнік, прыналежны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. лесніко́ў лесніко́ва лесніко́ва лесніко́вы
Р. лесніко́вага лесніко́вай
лесніко́вае		 лесніко́вага лесніко́вых
Д. лесніко́ваму лесніко́вай лесніко́ваму лесніко́вым
В. лесніко́ў (неадуш.)
лесніко́вага (адуш.)		 лесніко́ву лесніко́ва лесніко́вы (неадуш.)
лесніко́вых (адуш.)
Т. лесніко́вым лесніко́вай
лесніко́ваю		 лесніко́вым лесніко́вымі
М. лесніко́вым лесніко́вай лесніко́вым лесніко́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

старо́жка, ‑і, ДМ ‑жцы; Р мн. ‑жак; ж.

1. Памяшканне для стоража, невялікая хатка. Леснікова старожка, у якой жыў Дземідзёнах, у тыя дні была поўна раненых. Чыгрынаў.

2. Разм. Жанчына-стораж. [Лютынскі:] Старожка ідзе; я скажу, каб самавар паставіла. Крапіва. Тут мяне сустрэла наша школьная старожка цётка Аўдоля. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)