лему́ры, ‑аў; адз. лемур, ‑а, м.

1. У старажытнарымскай міфалогіі — душы памёршых.

2. Паўмалпы (жывёлы, якія займаюць прамежкавае становішча паміж малпамі і ніжэйшымі млекакормячымі).

[Лац. lemures.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лему́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. лему́р лему́ры
Р. лему́ра лему́раў
Д. лему́ру лему́рам
В. лему́ра лему́раў
Т. лему́рам лему́рамі
М. лему́ры лему́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

паўма́лпы, ‑аў; адз. паўмалпа, ‑ы, ж.

Жывёлы, якія займаюць прамежкавае становішча паміж малпамі і ніжэйшымі млекакормячымі; лемуры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)