лгун гл. ілгун.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лгу́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. лгу́н лгуны́
Р. лгуна́ лгуно́ў
Д. лгуну́ лгуна́м
В. лгуна́ лгуно́ў
Т. лгуно́м лгуна́мі
М. лгуне́ лгуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

лгун (род. лгуна́) м. лгун, лжец, враль, врун

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лгун ілгу́н, род. ілгуна́ м., (после гласных) лгун, род. лгуна́ м., хлус, род. хлу́са м., маню́ка, -кі м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лгун,

гл. ілгун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ілгу́н і (пасля галосных) лгун, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Непраўдзівы чалавек; хлус, выдумшчык.

|| ж. ілгу́ння і (пасля галосных) лгу́ння, -і, мн. -і, -яў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ілгу́н і лгун, ‑а, м.

Непраўдзівы чалавек; выдумшчык, хлус. Тут жа [на судзе] прысутнічае і акцызнік Яськоў, афіцыйны прадстаўнік царскіх улад, даносчык, хабарнік, ілгун. Ларчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бязбо́жны, -ая, -ае.

1. Які не прызнае існавання Бога.

Бязбожная літаратура.

2. Неймаверны, несумленны (разм.).

Б. лгун.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лжец, см. лгун.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хлус м. врун, враль, лгун, лжец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)