лаўрэа́тка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. лаўрэа́тка лаўрэа́ткі
Р. лаўрэа́ткі лаўрэа́так
Д. лаўрэа́тцы лаўрэа́ткам
В. лаўрэа́тку лаўрэа́так
Т. лаўрэа́ткай
лаўрэа́ткаю		 лаўрэа́ткамі
М. лаўрэа́тцы лаўрэа́тках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

лаўрэа́тка ж. лауреа́тка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лаўрэа́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да лаўрэат.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лаўрэа́т, -а, М -рэа́це, мн. -ы, -аў, м.

Званне, якое прысуджаецца за выдатныя заслугі ў галіне навукі, мастацтва і пад., а таксама асоба, якая мае такое званне.

Л. конкурсу піяністаў.

|| ж. лаўрэа́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. лаўрэа́цкі, -ая, -ае.

Л. медаль.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лауреа́тка лаўрэа́тка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)