лачу́га хаці́на, -ны ж., халу́па, -пы ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Лачу́га ’хаціна’ (паўд.-усх., КЭС), узята з мовы старавераў — з рус. лачу́га, якое з цюрк. Параўн. чагат. alačuɣ ’палатка, шацёр з лямцу, кары, галін’, тат., кірг. alačyk ’тс’ (Радлаў, 1, 362; Фасмер, 2, 468). Сюды ж лачу́жнік (лаянк.) ’бяздомнік, які цягаецца па чужых хатах, халупах’ (Нас.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
халу́па ж. халу́па, лачу́га, хиба́ра
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
хаці́на ж. изба́, лачу́га, хиба́ра; хи́жина
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)