ларэ́тка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ларэ́тка |
ларэ́ткі |
| Р. |
ларэ́ткі |
ларэ́так |
| Д. |
ларэ́тцы |
ларэ́ткам |
| В. |
ларэ́тку |
ларэ́так |
| Т. |
ларэ́ткай
ларэ́ткаю |
ларэ́ткамі |
| М. |
ларэ́тцы |
ларэ́тках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ларэ́тка ж., уст. лоре́тка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ларэ́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.
Уст. Жанчына лёгкіх паводзін; какотка.
[Фр. lorette.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
лоре́тка уст. ларэ́тка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)