лапцю́жнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

1. Той, хто носіць лапці; селянін-бядняк.

2. перан. Тое, што і лапатнік (у 2 і 3 знач.).

|| прым. лапцю́жны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лапцю́жнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. лапцю́жнік лапцю́жнікі
Р. лапцю́жніка лапцю́жнікаў
Д. лапцю́жніку лапцю́жнікам
В. лапцю́жніка лапцю́жнікаў
Т. лапцю́жнікам лапцю́жнікамі
М. лапцю́жніку лапцю́жніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

лапцю́жнік м. ла́потник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лапцю́жнік, ‑а, м.

Разм. Той, хто носіць лапці; селянін-бядняк. Калачык стаяў перад вачамі — звычайны чалавек, бядак, лапцюжнік, галодны Сцяпан... Чарнышэвіч. // перан. Пагард. Пра адсталага, некультурнага чалавека.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ла́потник уст.

1. ла́патнік, -ка м.;

2. лапцю́жнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ачку́р ’вяровачка, якой падвязвалі нагавіцы’ (Нас.), ачкурнік мужык, лапцюжнік’ (Нас., Бяльк., Яруш.), укр. очкур, рус. очкур, польск. oczkur. Гл. учкур.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бядняк, бедны, убогі, голы, жабрак; галяк, галыш, галетнік, абадранец, абарванец (разм.); галадранец (разм. груб.); лапцюжнік, лапатнік, лапцявоз, сярмяжнік, беспарточнік; зрэбнік, шылахвост (разм. зняваж.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)