лапцю́жны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
лапцю́жны |
лапцю́жная |
лапцю́жнае |
лапцю́жныя |
| Р. |
лапцю́жнага |
лапцю́жнай
лапцю́жнае |
лапцю́жнага |
лапцю́жных |
| Д. |
лапцю́жнаму |
лапцю́жнай |
лапцю́жнаму |
лапцю́жным |
| В. |
лапцю́жны (неадуш.)
лапцю́жнага (адуш.) |
лапцю́жную |
лапцю́жнае |
лапцю́жныя (неадуш.)
лапцю́жных (адуш.) |
| Т. |
лапцю́жным |
лапцю́жнай
лапцю́жнаю |
лапцю́жным |
лапцю́жнымі |
| М. |
лапцю́жным |
лапцю́жнай |
лапцю́жным |
лапцю́жных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
лапцю́жны, ‑ая, ‑ае.
Разм. Бедны, адсталы. Браткі-таварышы! У машынным гудзе Не будзе Беларусь Лапцюжнаю стаяць. Хведаровіч. // Цяжкі, жабрацкі (пра лёс, долю і г. д.). Лапцюжная доля. □ Дзед заплятае аборы, Лёс свой лапцюжны кляне. Калачынскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
лапцю́жнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).
1. Той, хто носіць лапці; селянін-бядняк.
2. перан. Тое, што і лапатнік (у 2 і 3 знач.).
|| прым. лапцю́жны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ла́потный
1. ла́пцевы;
2. лапцю́жны;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)