лапа́рка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. лапа́рка лапа́ркі
Р. лапа́ркі лапа́рак
Д. лапа́рцы лапа́ркам
В. лапа́рку лапа́рак
Т. лапа́ркай
лапа́ркаю		 лапа́ркамі
М. лапа́рцы лапа́рках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

лапа́рка ж., уст. лопа́рка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лапа́рка,

гл. лапары.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лопа́рка уст. лапа́рка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лапары́, ‑оў; адз. лапар, ‑а, м.; лапарка, ‑і, ДМ ‑рцы; мн. лапаркі, ‑рак; ж.

Распаўсюджаная ў навуковай літаратуры назва саамаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Лапы́р ’драўляная міска, кубак’ (томск. — перасяленцы з Дрысенскага пав. — Ахоліна, Вопр. рус. яз. и его гов., 4), лапарка ’лыжка’ (Касп.), смал. лапырь ’вялікая луста хлеба’, варон. ’драўляны сасуд з ручкай для збожжа’, пск. ла‑ пьірочка ’кубачак, місачка’, докш. лапырка ў выразе: «…шапка- лапырка, пасярод дзірка…» (КЭС). Відавочна, балтызм, роднасны з літ. läpas ’ліст’ — пазней семантычны перанос на прадметы круглай формы. Магчыма, у гэтай назве крыецца старажытная форма прымітыўнага карца, які рабілі з бяросты ці з вялікага ліста расліны.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)