ландве́р

‘вайсковая часць’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. ландве́р
Р. ландве́ра
Д. ландве́ру
В. ландве́р
Т. ландве́рам
М. ландве́ры

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ландве́р

‘ваеннаабавязаны’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ландве́р ландве́ры
Р. ландве́ра ландве́раў
Д. ландве́ру ландве́рам
В. ландве́ра ландве́раў
Т. ландве́рам ландве́рамі
М. ландве́ру ландве́рах

Крыніцы: krapivabr2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ландве́р м., ист. ландве́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ландве́р ист. ландве́р, -ра м., мн. нет.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ландве́р, ‑а, м.

У Прусіі, Германіі, Аўстра-Венгрыі і Швейцарыі ў 19–20 стст. ваеннаабавязаныя запасу другой чаргі. // Вайсковыя часці з гэтых ваеннаабавязаных.

[Ням. Landwehr.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)