Лама́чына
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
Лама́чына |
| Р. |
Лама́чына |
| Д. |
Лама́чыну |
| В. |
Лама́чына |
| Т. |
Лама́чынам |
| М. |
Лама́чыне |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
лама́чына, -ы, мн. -ы, -чын, ж. (разм.).
1. Абломак дрэва (сук, кавалак нятоўстага ствала, корч, палка і пад.).
2. Старая або сапсаваная непрыгодная рэч.
Не стрэльба, а л.
3. перан. Нязграбны, няздатны (пра чалавека, жывёлу, звычайна старых).
Няуклюдная л.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
лама́чына
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
лама́чына |
лама́чыны |
| Р. |
лама́чыны |
лама́чын |
| Д. |
лама́чыне |
лама́чынам |
| В. |
лама́чыну |
лама́чыны |
| Т. |
лама́чынай
лама́чынаю |
лама́чынамі |
| М. |
лама́чыне |
лама́чынах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
лама́чына ж.
1. разг. ло́маная вещь;
2. прост. никуды́шный челове́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
лама́чына, ‑ы, ж.
1. Абломак дрэва (сук, кавалак нятоўстага ствала, корч і пад.). Паціху ступалі [камсамольцы], каб не шлёпаць па вадзе і каб не паганіць як аб ламачыну босай нагі. Галавач. // Палка. Чалавек хапіў з-пад ног ламачыну, махануў навокал сябе, сабакі адскочылі. Чорны.
2. Разм. Старая або сапсаваная, непрыгодная рэч. — Ламачына, а не малатарня. Ды к таму і прывод няспраўны, — злосна буркнуў Бабейка. Хадкевіч. // перан. Нязграбны, няздатны (пра чалавека, жывёлу, звычайна старых).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Лама́чына, лъма́чъна ’нейкая рэч ці прылада, не прыгодная да ўжытку’ (КЭС, лаг.; міёр., Нар. словатв.), ломычына ’галіна, трэска’ (Клім.). Да лама́ка 2 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
які́-не́будзь, займ. неазнач.
1. Той ці іншы.
Вазьмі якую-небудзь палку.
2. Не варты ўвагі; нязначны.
Гэта ж дарагая рэч, а не якая-небудзь ламачына.
3. У колькасці, не больш чым што-н. (разм.).
Ён вернецца праз якіх-небудзь дваццаць мінут.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
няспра́ўны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае пашкоджанні; сапсаваны. Прыёмнік быў няспраўны. Новікаў. — Ламачына, а не малатарня. Ды к таму і прывод няспраўны, — злосна буркнуў Бабейка. Хадкевіч.
2. Неакуратны, нядобрасумленны ў выкананні сваіх абавязкаў, даручэнняў і пад. Няспраўны плацельшчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
лама́ка разг.
1. ж., см. лама́чына 1;
2. м. недотёпа;
3. м. и ж., см. крыўля́ка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
патарча́ка, ‑і, ДМ ‑чацы; Р мн. ‑чак; ж.
Кол, палка, якія тырчаць з зямлі. [Міхась] Пералазіў цераз платы, натыкаўся на патарчакі. Скрыган. // Ламачына, палка. Пракоп схадзіў па прылессе, назбіраў бярэмя сухіх патарчак і неяк расклаў агеньчык. Сіняўскі. Устаўшы, .. [капітан] абапёрся на нейкую патарчаку, якая была ў яго замест кія. Быкаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)