лабіду́да
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
лабіду́да |
лабіду́ды |
| Р. |
лабіду́ды |
лабіду́д |
| Д. |
лабіду́дзе |
лабіду́дам |
| В. |
лабіду́ду |
лабіду́д |
| Т. |
лабіду́дай
лабіду́даю |
лабіду́дамі |
| М. |
лабіду́дзе |
лабіду́дах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
лабіду́да ж., прост. у́валень
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Лабіду́да ’гультай, бяздзейнік, лодар’ (КЭС, лаг., КТС), ’абібок, няўклюда’ (Мат. Гом.) складанае экспрэсіўнае слова, утворанае ад лоб 1 (гл.) і дуда.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)