лабаві́на
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
лабаві́на |
лабаві́ны |
| Р. |
лабаві́ны |
лабаві́н |
| Д. |
лабаві́не |
лабаві́нам |
| В. |
лабаві́ну |
лабаві́ны |
| Т. |
лабаві́най
лабаві́наю |
лабаві́намі |
| М. |
лабаві́не |
лабаві́нах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ Лабаві́на, лыбавіна ’вялікі пагорак’ (Яўс., Юрч., Вытв. сл.), ’верхняя частка узгорка’ (КТС, І. Навуменка), рус. лобо‑ !!!UHǫ ’верх ілба; выпукласць: круглявае узвышша’. Да лоб) (гл.). Утворана пры дапамозе экспрэсіўна^ аўгментатыўнага суф. ‑іна.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)