кіфа́ра
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
кіфа́ра |
кіфа́ры |
| Р. |
кіфа́ры |
кіфа́р |
| Д. |
кіфа́ры |
кіфа́рам |
| В. |
кіфа́ру |
кіфа́ры |
| Т. |
кіфа́рай
кіфа́раю |
кіфа́рамі |
| М. |
кіфа́ры |
кіфа́рах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
кіфа́ра ж., муз., ист. кифа́ра
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
кіфа́ра, ‑ы, ж.
Струнны шчыпковы музычны інструмент старажытных грэкаў, падобны да ліры.
[Грэч. kithara.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кифа́ра муз., ист. кіфа́ра, -ры ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Банду́ра 1. Рус. банду́ра, укр. банду́ра (з XVIII ст.). Запазычанне з польск. bandura ’тс’ < італ. pandura < лац. padūra < грэч. πανδοῦρα ’цытра, кіфара’. Фасмер, 1, 120; Брукнер, 14; Бернекер, 42; Міклашыч, 7; Рыхардт, Poln., 33; Кюнэ, Poln., 43; Рудніцкі, 72. Параўн. яшчэ Шанскі, 1, Б, 33.
Бандура 2 ’занадта вялікая рэч’ (Яўс.). Мабыць, метафарычнае ўжыванне слова банду́ра, ’музычны інструмент (гл.). Рус. банду́ра ’тс’ і ’тоўстая нехлямяжая жанчына высокага росту’. Параўн. значэнні слова басэ́тля ’музычны інструмент’, вялікая дзяжа’, ’мажная жанчына’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)