кі́ска

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. кі́ска кі́скі
Р. кі́скі кі́сак
Д. кі́сцы кі́скам
В. кі́ску кі́сак
Т. кі́скай
кі́скаю		 кі́скамі
М. кі́сцы кі́сках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кі́ска ж., разг. ки́ска

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кі́ска, ‑і, ДМ ‑сцы; Р мн. ‑сак; ж.

Памянш.-ласк. да кіса.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кі́са, -ы, ж. (разм.).

Ласкальная назва кошкі.

|| памянш. кі́ска, -і, ДМ кісцы, мн. -і, -сак, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Кі́ска 1 ’ласкальная назва кошкі’ (ТСБМ, Др.-Падб.). Да падзыву кошак кіс‑кіс.

Кі́ска 2 ’кутас’ (Мат. Гом.). Ад кістка 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пражо́ра, ‑ы, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑ы, Т ‑ай (‑аю), ж.

Разм. Той (тая), хто любіць многа есці; абжора. Вось коцік з’еў тварог з зялёнай міскі. Што за пражора гэты кіска. Шушкевіч. / у знач. зб. Толькі ўпраўляйся наварыць свінням, каровам, авечкам, нарэзаць, намясіць, занесці ўсім, накарміць такую пражору. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)