кірасі́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Коннік цяжкай кавалерыі, які даўней насіў кірасу.

|| прым. кірасі́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кірасі́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кірасі́р кірасі́ры
Р. кірасі́ра кірасі́раў
Д. кірасі́ру кірасі́рам
В. кірасі́ра кірасі́раў
Т. кірасі́рам кірасі́рамі
М. кірасі́ру кірасі́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кірасі́р м. кираси́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кірасі́р, ‑а, м.

1. Коннік цяжкай кавалерыі, які даўней насіў кірасу.

2. Салдат або афіцэр некаторых кавалерыйскіх палкоў у заходнееўрапейскіх і рускай арміях (да 1917 г.).

[Ад фр. cuirassier.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кираси́р воен., ист. кірасі́р, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)