кі́па
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
кі́па |
кі́пы |
| Р. |
кі́пы |
кі́п |
| Д. |
кі́пе |
кі́пам |
| В. |
кі́пу |
кі́пы |
| Т. |
кі́пай
кі́паю |
кі́памі |
| М. |
кі́пе |
кі́пах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
кі́па, -ы, мн. -ы, кіп, ж.
1. Вязка або пачак якіх-н. прадметаў, складзеных адзін на адзін; стос.
К. сшыткаў.
2. Вялікая ўпаковачная мера (спец.).
К. бавоўны.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)