кі́ншчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кі́ншчык кі́ншчыкі
Р. кі́ншчыка кі́ншчыкаў
Д. кі́ншчыку кі́ншчыкам
В. кі́ншчыка кі́ншчыкаў
Т. кі́ншчыкам кі́ншчыкамі
М. кі́ншчыку кі́ншчыках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кі́ншчык, ‑а, м.

Разм.

1. Кінамеханік. — На сходы ў хату-чытальню збіраемся, і кіншчык там часам карціны круціць. Грахоўскі.

2. Тое, што і кіношнік. — Тут нейкія кіншчыкі прыязджалі, два, дні таўкліся. Казалі, што на кіно здымалі наш, калгас. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кі́ншчык ’кінамеханік’ (ТСБМ, Сл. паўн.-зах., Мат. Гом., Янк. I, Сцяшк., Выг., Бір.). Гл. кіноўшчык, кіношнік. Да кіно.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кіно́ўшчык ’кінамеханік’ (Мат. Маг.). Гл. кіношнік, кіншчык.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кіно́шнік ’кінамеханік’ (Яўс.), ’работнік кінематаграфіі’ (ТСБМ). Гл. кіноўшчык, кіншчык, кіношчык.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)