кіно́шнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

1. Работнік кінематаграфіі.

2. Аматар хадзіць у кіно.

|| ж. кіно́шніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кіно́шнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кіно́шнік кіно́шнікі
Р. кіно́шніка кіно́шнікаў
Д. кіно́шніку кіно́шнікам
В. кіно́шніка кіно́шнікаў
Т. кіно́шнікам кіно́шнікамі
М. кіно́шніку кіно́шніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кіно́шнік ж., разг. кино́шник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кіно́шнік, ‑а, м.

Разм. Работнік кінематаграфіі. Я стаў кіношнікам. Потым, праз шмат гадоў,.. мы ўспаміналі пачатак нашай работы і радаваліся развіццю самага важнага з мастацтваў — кіно. «Маладосць».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кіно́шнік ’кінамеханік’ (Яўс.), ’работнік кінематаграфіі’ (ТСБМ). Гл. кіноўшчык, кіншчык, кіношчык.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кино́шник разг. кіно́шнік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Кіно́ўшчык ’кінамеханік’ (Мат. Маг.). Гл. кіношнік, кіншчык.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кі́ншчык ’кінамеханік’ (ТСБМ, Сл. паўн.-зах., Мат. Гом., Янк. I, Сцяшк., Выг., Бір.). Гл. кіноўшчык, кіношнік. Да кіно.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кі́ншчык, ‑а, м.

Разм.

1. Кінамеханік. — На сходы ў хату-чытальню збіраемся, і кіншчык там часам карціны круціць. Грахоўскі.

2. Тое, што і кіношнік. — Тут нейкія кіншчыкі прыязджалі, два, дні таўкліся. Казалі, што на кіно здымалі наш, калгас. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)