кутавы́
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
кутавы́ |
кутава́я |
кутаво́е |
кутавы́я |
| Р. |
кутаво́га |
кутаво́й
кутаво́е |
кутаво́га |
кутавы́х |
| Д. |
кутаво́му |
кутаво́й |
кутаво́му |
кутавы́м |
| В. |
кутавы́ (неадуш.)
кутаво́га (адуш.) |
кутаву́ю |
кутаво́е |
кутавы́я (неадуш.)
кутавы́х (адуш.) |
| Т. |
кутавы́м |
кутаво́й
кутаво́ю |
кутавы́м |
кутавы́мі |
| М. |
кутавы́м |
кутаво́й |
кутавы́м |
кутавы́х |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
кут, -а́, М куце́, мн. -ы́, -о́ў, м.
1. Месца, дзе сыходзяцца ўнутраныя бакі прадмета; частка памяшкання, прастора паміж дзвюма сценамі.
З кута ў к. і вечар тут (прымаўка).
2. Частка пакоя, якую здаюць кватарантам у наймы.
Зняць свой к.
3. перан. Мясцовасць, звычайна глухая.
Далёкі к.
Глухі к.
|| памянш. куто́чак, -чка, мн. -чкі, -чкаў, м.
|| прым. кутавы́, -а́я, -о́е (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)