кусці́сты, -ая, -ае.

Які расце густа, кустом.

Кусцістая пшаніца.

|| наз. кусці́стасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кусці́сты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. кусці́сты кусці́стая кусці́стае кусці́стыя
Р. кусці́стага кусці́стай
кусці́стае		 кусці́стага кусці́стых
Д. кусці́стаму кусці́стай кусці́стаму кусці́стым
В. кусці́сты (неадуш.)
кусці́стага (адуш.)		 кусці́стую кусці́стае кусці́стыя (неадуш.)
кусці́стых (адуш.)
Т. кусці́стым кусці́стай
кусці́стаю		 кусці́стым кусці́стымі
М. кусці́стым кусці́стай кусці́стым кусці́стых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кусці́сты кусти́стый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кусці́сты, ‑ая, ‑ае.

Які расце кустом, кусцікам. Кусцістая пшаніца. □ У пакой цераз кусцістую герань сачылася шэрае святло. Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кусти́стый кусці́сты;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

я́гель, ‑ю, м.

Кусцісты шэры лішайнік, які служыць асноўным кормам для паўночных аленяў зімой; аленевы мох. Адкопваюць [алені] з-пад снегу капытамі мох-ягель і ядуць яго. Бяганская.

[Саамск. jiegel.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Карчы́сты ’кусцісты’ (Янк. III), да корч (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Каркалі́сты ’крывы, кусцісты’ (Нар. сл.). Таксама ад каркаль з дапамогай суфікса ‑іст‑ (гл. каркаліна).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Труска́ты, труска́тый ‘кусцісты (пра лён)’ (малар., Уладз., Сл. Брэс.). Няясна, магчыма, да труск ‘дробныя галінкі’ і інш.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Стру́чны ‘дзе шмат струкоў’ (Варл.; ашм., Стан.), ‘з мноствам ягад’ (бяроз., Шатал.; Сл. Брэс.), ‘кусцісты, шматклубневы (напр., цыбуля)’ (пух., З нар. сл.), струча́ны ‘з мноствам струкоў’ (талач., Шатал.), стручы́сты ‘тс’ (мядз., Нар. сл.). Да струк 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)