курдзю́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Тлушчавае адкладанне каля хваста ў некаторых парод авечак.

|| прым. курдзю́чны, -ая, -ае.

Курдзючныя авечкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

курдзю́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. курдзю́к курдзюкі́
Р. курдзюка́ курдзюко́ў
Д. курдзюку́ курдзюка́м
В. курдзю́к курдзюкі́
Т. курдзюко́м курдзюка́мі
М. курдзюку́ курдзюка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

курдзю́к, -ка́ м. курдю́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

курдзю́к, ‑а, м.

Тлушчавае адкладанне каля хваста ў некаторых народ авечак.

[Ад цюрк. куйрук — хвост.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Курдзю́к 1 ’рана пад языком у жывёлы’, ’цвёрдая нарасць на кончыку языка ў курэй’ (Сл. паўн.-зах.). Укр. курдюк ’тс’, польск. kurdziuk ’тс’. Брукнер (283) узводзіў да kurъ (гл. кур 1) з другасным d. Тады курдзюк < *кур‑юк/*кур‑ук. Параўн. гусюк, качук і г. д. (Сцяцко, Афікс. наз., 200).

Курдзю́к 2 ’трыбух свіны, начынены мясам’ (Сцяшк. Сл.). Магчыма, кантамінацыя курдзюк 1 (гл.) і кіндзюк (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

курдю́к курдзю́к, -ка́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Кірдзю́к ’яшчур’ (Сл. паўн.-зах., ТС, З нар. сл., Федар.). Гл. курдзюк.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кіру́х ’страўнік жывёлы, кіндзюк’ (Нар. лекс., Вешт.). Магчыма, кантамінацыя кіндзюк і курдзюк (> курюкжурук).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Куря́тка ’нарасць на бярэзіне’ (Бяльк.). Да кур© (гл.). Словаўтварэнне празрыстае: кур‑ят‑ка (kur‑ęt‑ъka). Параўн. курдзюк (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)