куля́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. куля́нне
Р. куля́ння
Д. куля́нню
В. куля́нне
Т. куля́ннем
М. куля́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

куля́нне ср. кувырка́нье

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

куля́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. куляць і куляцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

куля́цца, -я́юся, -я́ешся, -я́ецца; незак.

Пераварочвацца цераз галаву, перакульвацца.

|| аднакр. кульну́цца, -ну́ся, -не́шся, -не́цца; -нёмся, -няце́ся, -ну́цца; -ні́ся.

|| наз. куля́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

куля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; незак., што.

Валіць набок; пераварочваць, перакульваць.

◊

Куляць чарку (разм.) — выпіваць.

|| аднакр. кульну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́; -ну́ты.

|| наз. куля́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кувырка́нье куля́нне, -ння ср., пераку́льванне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)