куга́

выклічнік

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

куга́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. куга́
Р. кугі́
Д. кузе́
В. кугу́
Т. куго́й
куго́ю
М. кузе́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

куга́ бот. куга́, -гі́ ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

куга́ I межд. уа́

куга́ II ж., бот., обл. куга́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

куга́ ​1, выкл.

Ужываецца гукапераймальна для абазначэння крыку груднога дзіцяці.

куга́ ​2, ‑і́, ДМ кузе́, ж.

Абл. Водная расліна сямейства асаковых; азёрны чарот.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Куга́ 1 ’крык груднога дзіцяці’ (ТСБМ, Нас., Шат., Нар. лекс.). Гукапераймальнае. Параўн. кугікаць ’крычаць (аб грудным дзіцяці), якое адпавядае гукам «ку-гі»’.

Куга́ 2 ’азёрны чорт’ (ТСБМ). Цюркізм. Параўн. караім. koɣa ’тс’ (Праабражэнскі, 404; Фасмер, 2, 398).

Куга́ 3 ’вешка на рацэ, на краі фарватэра’ (ТС, Ян.). Гл. куга 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

уа́ межд. куга́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уа́, выкл.

Тое, што і куга ​1.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уа́ межд. см. куга́ I

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Куга́каць ’крычаць (пра саву)’ (Сцяшк., Янк. БП, ТС). Гукапераймальнае. Параўн. куга 1 (гл.) і гукаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)