Крыні́чны

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз.
м.
Н. Крыні́чны
Р. Крыні́чнага
Д. Крыні́чнаму
В. Крыні́чны
Т. Крыні́чным
М. Крыні́чным

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

крыні́чны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. крыні́чны крыні́чная крыні́чнае крыні́чныя
Р. крыні́чнага крыні́чнай
крыні́чнае		 крыні́чнага крыні́чных
Д. крыні́чнаму крыні́чнай крыні́чнаму крыні́чным
В. крыні́чны (неадуш.)
крыні́чнага (адуш.)		 крыні́чную крыні́чнае крыні́чныя (неадуш.)
крыні́чных (адуш.)
Т. крыні́чным крыні́чнай
крыні́чнаю		 крыні́чным крыні́чнымі
М. крыні́чным крыні́чнай крыні́чным крыні́чных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

крыні́чны ключево́й, роднико́вый;

~ная вада́ — ключева́я вода́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

крыні́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да крыніцы (у 1 знач.). Крынічная вада. Крынічны струмень.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крыні́ца, -ы, мн. -ы, -ні́ц, ж.

1. Натуральны выхад падземных вод на паверхню зямлі, а таксама вадаём, які ўтварыўся на месцы выхаду падземных натуральных вод.

Прынесці вады з крыніцы.

2. перан., чаго. Тое, што дае пачатак чаму-н., служыць асновай для чаго-н.

К. святла.

К. дабра.

3. Пісьмовыя помнікі, дакументы, на аснове якіх пішуцца навуковыя даследаванні (спец.).

Мовазнаўчыя крыніцы.

◊

Біць крыніцай — бурна развівацца, квітнець.

Жывая крыніца — пра тое, што існуе ў сваім першапачатковым, натуральным стане.

|| прым. крыні́чны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

роднико́вый крыні́чны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ключево́й​III (родниковый) крыні́чны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

люля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; незак., каго-што.

Рытмічна гойдаць з боку ў бок ці зверху ўніз; калыхаць. Люляць дзіця. □ Мяне матка не люляла, Казак, песень не спявала. Колас. Рыпіць пад ветрам дом. Над ім люляе дрэва дуплянку са шпаком. Вялюгін. / у перан. ужыв. Крынічны плёск на росных паплавах Сялянскія люляе думы-мыслі. Пушча.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)