крукавы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. крукавы́ крукава́я крукаво́е крукавы́я
Р. крукаво́га крукаво́й
крукаво́е		 крукаво́га крукавы́х
Д. крукаво́му крукаво́й крукаво́му крукавы́м
В. крукавы́ (неадуш.)
крукаво́га (адуш.)		 крукаву́ю крукаво́е крукавы́я (неадуш.)
крукавы́х (адуш.)
Т. крукавы́м крукаво́й
крукаво́ю		 крукавы́м крукавы́мі
М. крукавы́м крукаво́й крукавы́м крукавы́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

крукавы́ спец. крюково́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

крук, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Металічны ці драўляны стрыжань з загнутым тупым канцом.

Павесіць паліто на к.

2. Кароткі металічны прут, загнуты на адным канцы і прымацаваны другім канцом да каната, вяроўкі і пад. для падчэплівання і перамяшчэння грузаў.

К. пад’ёмнага крана.

3. Зашчэпка на дзвярах у форме загнутага на канцы металічнага прута, які накідваецца на прабой.

Узяць дзверы на к.

4. Лішняя адлегласць пры хадзьбе кружным шляхам.

◊

Крукам галавы (носа) не дастаць (разм., неадабр.) — пра вельмі ганарыстага чалавека.

Сагнуць у крук каго (разм.) — прымусіць падпарадкавацца.

Сядзець крукам (разм.) — вельмі старанна рабіць што-н. (звычайна седзячы).

|| прым. крукавы́, -а́я, -о́е (спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)