круго́віна
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
круго́віна |
круго́віны |
| Р. |
круго́віны |
круго́він |
| Д. |
круго́віне |
круго́вінам |
| В. |
круго́віну |
круго́віны |
| Т. |
круго́вінай
круго́вінаю |
круго́вінамі |
| М. |
круго́віне |
круго́вінах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
круго́віна ж., разг., см. кругаві́на
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
круго́віна,
гл. кругавіна.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кругаві́на і круго́віна, ‑ы, ж.
Разм. Тое, што і круглавіна. Там-сям па кругавіне горада стаялі, бы вытачаныя, фабрычныя трубы з хвастамі цёмнага дыму. Колас. Ціток абышоў усю гэту круговіну лесу, агледзеў. Лобан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)