краявы́
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
краявы́ |
краява́я |
краяво́е |
краявы́я |
| Р. |
краяво́га |
краяво́й
краяво́е |
краяво́га |
краявы́х |
| Д. |
краяво́му |
краяво́й |
краяво́му |
краявы́м |
| В. |
краявы́ (неадуш.)
краяво́га (адуш.) |
краяву́ю |
краяво́е |
краявы́я (неадуш.)
краявы́х (адуш.) |
| Т. |
краявы́м |
краяво́й
краяво́ю |
краявы́м |
краявы́мі |
| М. |
краявы́м |
краяво́й |
краявы́м |
краявы́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
краявы́, ‑ая, ‑ое.
1. Які мае адносіны да краю 1 (у 3 знач.). Краявы з’езд Саветаў. Краявы камітэт партыі.
2. Уст. Тое, што і краязнаўчы. Ясь Ліскоўскі паставіў сабе мэту — сабраць як мага болей беларускіх экспанатаў і адчыніць краявы музей. Колас.
3. Размешчаны на краі, па краях. Краявыя марэны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)