кра́нец

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кра́нец кра́нцы
Р. кра́нца кра́нцаў
Д. кра́нцу кра́нцам
В. кра́нец кра́нцы
Т. кра́нцам кра́нцамі
М. кра́нцы кра́нцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кра́нец, -нца м., мор. кра́нец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кра́нец мор.

1. кра́нец, -нца м.;

2. только мн. (место для хранения снарядов) кра́нцы, -цаў.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кра́нец, ‑нца, м.

1. Прыстасаванне з дрэва, гумы і інш., якое замацоўваецца на борце судна для засцярогі яго ад удараў пры падыходзе к прыстані або другому судну.

2. толькі мн. (кра́нцы, ‑аў). Месца паблізу палубнай гарматы (шафа, скрынка або асобная рама) для захоўвання снарадаў.

[Ад гал. krans.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)