кракту́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кракту́н крактуны́
Р. крактуна́ крактуно́ў
Д. крактуну́ крактуна́м
В. крактуна́ крактуно́ў
Т. крактуно́м крактуна́мі
М. крактуне́ крактуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кракту́н, -на́ м., см. крахту́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кракту́н і крахту́н, ‑а, м.

Разм. Той, хто крэкча.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крахту́н,

гл. крактун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кракту́ха і крахту́ха, ‑і, ДМ ‑тусе, ж.

Разм. Жан. да крактун, крахтун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кряхту́н прост. крахту́н, -на́ м., кракту́н, -на́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)