кня́жыць, -жу, -жыш, -жыць; незак.

Правіць княствам.

|| наз. кня́жанне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кня́жыць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. кня́жу кня́жым
2-я ас. кня́жыш кня́жыце
3-я ас. кня́жыць кня́жаць
Прошлы час
м. кня́жыў кня́жылі
ж. кня́жыла
н. кня́жыла
Дзеепрыслоўе
цяп. час кня́жачы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кня́жыць несов. кня́жить

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кня́жыць, ‑жу, ‑жыш, ‑жыць; незак.

Правіць, кіраваць княствам. У другой палове 14 стагоддзя ў Полацку княжыў Андрэй, таксама брат Ягайлы. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кня́жить несов., ист. кня́жыць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кня́жанне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. княжыць; кіраванне княствам.

2. Час, на працягу якога хто‑н. княжыць. Княжанне Усяслава Полацкага.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)