кно́цік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
кно́цік |
кно́цікі |
| Р. |
кно́ціка |
кно́цікаў |
| Д. |
кно́ціку |
кно́цікам |
| В. |
кно́цік |
кно́цікі |
| Т. |
кно́цікам |
кно́цікамі |
| М. |
кно́ціку |
кно́ціках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
кно́цік, ‑а, м.
Памянш. да кнот; маленькі кнот. Кноцік упаў на стол, агонь зусім апаў, але затрымаўся на момант, падняўся, асвяціў яшчэ на адзін міг газету і знік. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Квіцёк ’кноцік’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. квіцялёк.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Квіцялёк ’кноцік’ (Сл. паўн.-зах.). Характэрная для балтыйскай зоны фанетыка: ф > хв > кв. Да*фіцёк < фіцілёк. Магчыма, пад уплывам квіток (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)