клі́ба
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
клі́ба |
клі́бы |
| Р. |
клі́бы |
клі́б |
| Д. |
клі́бе |
клі́бам |
| В. |
клі́бу |
клі́бы |
| Т. |
клі́бай
клі́баю |
клі́бамі |
| М. |
клі́бе |
клі́бах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ Клі́ба ’скручаны прут для звязвання плытоў’ (Касп., З нар. сл., Нар. сл.). Лаўчутэ (Балтизмы, 115) выводзіць беларускія лексемы з балтыйскай крыніцы, прыводзячы такія паралелі, як літ. klibikis ’прыстасаванне ў выглядзе шаста для замыкання дзвярэй’, лат. klibiĄis ’тс’. Прыведзеныя балтыйскія формы маюць вытворны характар (параўнальна з беларускімі), але адсутнасць славянскіх адпаведнікаў і немагчымасць этымалагізацыі на беларускай моўнай глебе сведчаць аб тым, што бел. кліба магло ўзнікнуць пад уплывам усходнебалтыйскага дыялекту.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Клі́б’я ’вяроўкі з сухога галля’ (Зав.). Гл. кліба, клібіна.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Клі́біна ’прывязь са скручаных дубцоў для звязвання бярвенняў у плыты’ (Касп., Нар. сл., Нік. Очерки). Гл. кліба.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)