клё́пачнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
клё́пачнік |
клё́пачнікі |
| Р. |
клё́пачніка |
клё́пачнікаў |
| Д. |
клё́пачніку |
клё́пачнікам |
| В. |
клё́пачніка |
клё́пачнікаў |
| Т. |
клё́пачнікам |
клё́пачнікамі |
| М. |
клё́пачніку |
клё́пачніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
клёпачнік, ‑а, м.
Рабочы, які робіць клёпкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
клёпочник клёпачнік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)