кля́ўзніца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
кля́ўзніца |
кля́ўзніцы |
| Р. |
кля́ўзніцы |
кля́ўзніц |
| Д. |
кля́ўзніцы |
кля́ўзніцам |
| В. |
кля́ўзніцу |
кля́ўзніц |
| Т. |
кля́ўзніцай
кля́ўзніцаю |
кля́ўзніцамі |
| М. |
кля́ўзніцы |
кля́ўзніцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
кля́ўзніца ж., разг. кля́узница
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
кля́ўзніца, ‑ы, ж.
Разм. Жан. да кляўзнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кля́ўзнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).
Той, хто займаецца кляўзамі.
|| ж. кля́ўзніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
|| прым. кля́ўзніцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)