кляё́нка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
кляё́нка |
кляё́нкі |
| Р. |
кляё́нкі |
кляё́нак |
| Д. |
кляё́нцы |
кляё́нкам |
| В. |
кляё́нку |
кляё́нкі |
| Т. |
кляё́нкай
кляё́нкаю |
кляё́нкамі |
| М. |
кляё́нцы |
кляё́нках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
кляёнка ж., разг., см. цыра́та
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
кляёнка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Разм. Тое, што і цырата. Я нарабіла ўсё хутка: вымыла і склала посуд, заслала скрыню кляёнкай. Савіцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Кляёнка ’цырата, якой накрываюць стол’ (ТСБМ, Сцяшк.). Укр. клейонка ’тс’. Запазычанне з рус. клеёнка ’тс’ (ад клеить) (ЕСУМ, 2, 457; Шанскі, 2, 8, 149).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Кляя́нка ’цырата’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. кляёнка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Вінцэрад ’непрамакальны плашч’ (КТС), рус. раст. винцера́д ’плашч з капюшонам’, дан. винцера́да ’плашч ад дажджу’, кубан. ’непрамакальны плашч’, польск. wincerada ’непрамакальны плашч, які носяць маракі’. Запазычана з рус. мовы < іт. fina ’тонкая’ і cerata ’кляёнка’ (Фасмер, 1, 318).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)