кляно́к
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
кляно́к |
клянкі́ |
| Р. |
клянка́ |
клянко́ў |
| Д. |
клянку́ |
клянка́м |
| В. |
кляно́к |
клянкі́ |
| Т. |
клянко́м |
клянка́мі |
| М. |
клянку́ |
клянка́х |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
кляно́к, ‑нка, м.
Памянш. да клён; малады клён.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Кляно́к ’хатняя кветка’: «лісця ў клянкоў точна кляновыя» (Мат. Гом., 236). Да клён (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)