клоўн, -а, мн. -ы, -аў, м.

Цыркавы артыст-комік.

|| прым. кло́ўнскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кло́ўн

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кло́ўн кло́ўны
Р. кло́ўна кло́ўнаў
Д. кло́ўну кло́ўнам
В. кло́ўна кло́ўнаў
Т. кло́ўнам кло́ўнамі
М. кло́ўне кло́ўнах

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кло́ўн м. кло́ун

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пая́ц, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Клоўн, блазен (уст.).

2. перан. Пра чалавека, які крыўляецца, вядзе сябе, як клоўн.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кло́ун клоўн, род. кло́ўна м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Пая́ц ’блазен, клоўн’ (ТСБМ). З рус. мовы (пая́ц), куды трапіла з франц. paillasse ’тс’ < італ. pagliaccio ’тс’ > ’мех саломы’ < лац. palea ’салома’. Назва пайшла ад касцюма блазна ў неапалітанскай народнай камедыі (Мацэнаўэр, LF, 12, 184; Праабражэнскі, 2, 32; Фасмер, 3, 224).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

наляпі́ць сов., в разн. знач. налепи́ть;

н. з глі́ны ца́цак — налепи́ть из гли́ны игру́шек;

клоўн ~пі́ў сабе́ нос — кло́ун налепи́л себе́ нос

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)