клеўрэ́т
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
клеўрэ́т |
клеўрэ́ты |
| Р. |
клеўрэ́та |
клеўрэ́таў |
| Д. |
клеўрэ́ту |
клеўрэ́там |
| В. |
клеўрэ́та |
клеўрэ́таў |
| Т. |
клеўрэ́там |
клеўрэ́тамі |
| М. |
клеўрэ́це |
клеўрэ́тах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
клеўрэ́т м., книжн. клевре́т
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
клеўрэ́т, ‑а, М ‑рэце, м.
Кніжн. Прыхільнік, прыслужнік, які імкнецца дагадзіць свайму апекуну любымі сродкамі.
[Ад лац. collibertus — вольнаадпушчанік.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
клевре́т уст. клеўрэ́т, -та м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)