клапату́ха

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. клапату́ха клапату́хі
Р. клапату́хі клапату́х
Д. клапату́се клапату́хам
В. клапату́ху клапату́х
Т. клапату́хай
клапату́хаю		 клапату́хамі
М. клапату́се клапату́хах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

клапату́ха ж., разг. хлопоту́нья

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

клапату́ха, ‑і, ДМ ‑тусе, ж.

Разм. Жан. да клапатун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

клапату́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

Клапатлівы чалавек.

|| ж. клапату́ха, -і, ДМ -ту́се, мн. -і, -ту́х.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

хлопоту́нья клапату́ха, -хі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Латашы́цца іўеў. ’таптацца, аблюбоўваць месца’, швянч. ’старацца, клапаціцца’ (Сл. паўн.-зах.). Утворана ад *латоха, параўн. рус. уладз., варонеж., арл., лотоха ’клапатун, клапатуха’, ’мітуслівы, непаседа’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)