◎ Кланы́ ’паклоны’: «Прыехаў ён (верабей) на надворак, скрыпнуў чабанамі, а сарока-белабока з нізкімі кланамі» (Фед., VI, 7а). Гл. кланяцца.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кла́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кла́н кла́ны
Р. кла́на кла́наў
Д. кла́ну кла́нам
В. кла́н кла́ны
Т. кла́нам кла́намі
М. кла́не кла́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)