кла́навы
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
кла́навы |
кла́навая |
кла́навае |
кла́навыя |
| Р. |
кла́навага |
кла́навай
кла́навае |
кла́навага |
кла́навых |
| Д. |
кла́наваму |
кла́навай |
кла́наваму |
кла́навым |
| В. |
кла́навы (неадуш.)
кла́навага (адуш.) |
кла́навую |
кла́навае |
кла́навыя (неадуш.)
кла́навых (адуш.) |
| Т. |
кла́навым |
кла́навай
кла́наваю |
кла́навым |
кла́навымі |
| М. |
кла́навым |
кла́навай |
кла́навым |
кла́навых |
Крыніцы:
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
клан, -а, мн. -ы, -аў, м.
1. Род, радавая абшчына [першапачаткова ў кельцкіх народаў] (спец.).
2. перан. Адасобленая групоўка людзей, якія лічаць сябе лепшымі, прывілеяванымі ў якіх-н. адносінах.
|| прым. кла́навы, -ая, -ае.
Кланавая абмежаванасць.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)