ке́нар
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ке́нар |
ке́нары |
| Р. |
ке́нара |
ке́нараў |
| Д. |
ке́нару |
ке́нарам |
| В. |
ке́нара |
ке́нараў |
| Т. |
ке́нарам |
ке́нарамі |
| М. |
ке́нары |
ке́нарах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
ке́нар м., зоол., разг. ке́нар и ке́нарь
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ке́нар прост. канарэ́йка-саме́ц, ке́нар, -ра м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ке́нар, ‑а, м.
Разм. Канарэйка-самец. Прыціхлі ў адной клетцы кенар з канарэйкай, а ў другой — шчыглы. Пестрак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ке́нар ’канарэйка-самец’ (ТСБМ). Да канарэйка (а > е пад націскам) ’птушка з Канарскіх астравоў’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)