келе́йнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
келе́йнік |
келе́йнікі |
| Р. |
келе́йніка |
келе́йнікаў |
| Д. |
келе́йніку |
келе́йнікам |
| В. |
келе́йніка |
келе́йнікаў |
| Т. |
келе́йнікам |
келе́йнікамі |
| М. |
келе́йніку |
келе́йніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
келе́йнік м., церк. келе́йник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
келе́йнік, ‑а, м.
1. Прыслужнік пры ігумене, архірэю.
2. Чалавек, які жыве ў келлі, у скіце.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)