ке́л

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ке́л ке́лы
Р. ке́ла ке́лаў
Д. ке́лу ке́лам
В. ке́л ке́лы
Т. ке́лам ке́ламі
М. ке́ле ке́лах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Кел, кёл ’ікол’ (Нас., Сл. паўн.-зах., Др.-Падб., Гарэц.), ’хітрасць, упартасць’ (Нас.). Ст.-бел. келъ са ст.-польск. kieł (Булыка, Запазыч., 142). Гл. ікол.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)