квінтэ́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. квінтэ́т квінтэ́ты
Р. квінтэ́та квінтэ́таў
Д. квінтэ́ту квінтэ́там
В. квінтэ́т квінтэ́ты
Т. квінтэ́там квінтэ́тамі
М. квінтэ́це квінтэ́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

квінтэ́т, -а, М -тэ́це, мн. -ы, -аў, м.

1. Ансамбль з пяці выканаўцаў.

К. цымбалістаў.

2. Музычны твор для пяці галасоў або для пяці інструментаў.

К.

Мікалая Аладава.

|| прым. квінтэ́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

квінтэ́т м., муз. квинте́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

квінтэ́т, ‑а, М ‑тэце, м.

1. Ансамбль з пяці выканаўцаў (спевакоў або музыкантаў). Вакальны квінтэт.

2. Музычны твор для пяці інструментаў або пяці галасоў. Квінтэт на беларускія народныя тэмы.

[Іт. quintetto.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

квинте́т муз. квінтэ́т, -та м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)