кво́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. кво́к
Р. кво́ку
Д. кво́ку
В. кво́к
Т. кво́кам
М. кво́ку

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Квок ’жабурынне’ (Нас., Гарэц.). Гл. квокаць і квактанне.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Квок-квок ’квактаць (пра курыцу)’ (Нік. Напаў.). Гукапераймальнае.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кво́ка ’квактуха’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. квок-квок.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кво́кі ’квактанне’ (Сцяшк.). Гл. квок-квок і квока.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кво́куш-кво́куш ’падзыўныя для закліку квактухі з пісклятамі (куранятамі)’ (Бяльк.). Гл. квок-квок.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Квыхта́нне ’жабурынне’ (Бяльк.). Гл. квыкавінне, квок.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кво́канне ’жабурынне’ (Нар. лекс.). Гл. квок, квактанне.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Квыкаві́нне ’жабурынне’ (Бяльк.). Гл. квок, квоканне, квактанне.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Квох ’пра квактанне, стогн’ (Нар. лекс.). Гл. квок.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)