ква́чык
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ква́чык |
ква́чыкі |
| Р. |
ква́чыка |
ква́чыкаў |
| Д. |
ква́чыку |
ква́чыкам |
| В. |
ква́чык |
ква́чыкі |
| Т. |
ква́чыкам |
ква́чыкамі |
| М. |
ква́чыку |
ква́чыках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ква́чык, ‑а, м.
Тое, што і квач (у 1 знач.); невялікі квач. [Сцёпка] ішоў па вуліцы, размахваў вядзерцам з клеем і канцом квачыка праводзіў па штыкецінах. Хомчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)